෴ හසියා ගේ නවාතැන ෴

ඔන්න අද අම්මා ඇවිත් පටන් ගත්තනේ මාව පුරුදු විදිහටම උදේම ඇහැරවන්න.වෙලාව උදේ 5.00.අද දවසින් පස්සේ ටිකක් සැනසීමේ ඉන්න පුළුවන් වෙයි.අද 2010 අගෝස්තු 22 ඉරිදනේ.අම්මලා කියන විදිහට අද දවසලු මගේ අනාගතය තීරණය කරන්නේ.මට ඕක තාම තේරෙන්නේ නෑනේ.දවසක් කොහොමද මගේ ජීවිතේට බලපාන්නේ.හනේ මන්ද.ඔන්න ඉතිං උදේ හීතලේ ගැහි ගැහි මුණ හොදගෙන ලෑස්තුවුනා කියමුකෝ‍.වෙන මොකේටවත් නෙවේ ශිෂ්‍යත්වේ ලියන්න.ඔන්න ඉතිං මම ඉස්කෝලෙට ගියේ අම්මටයි තාත්තටයි වැඳලා.දෙන්නම ආවනේ ඉතං මාව මේ කෙහෙල්මලට ඉස්කෝලේ එක්කන් යන්න.ඉස්කෝලේ ලගට එනකොට ඇහෙනවා අම්මලගේ කයිවාරුව.මගේ පුතා මෙහෙමයි.මගේ දුව මෙහෙමයි.ඇයි තවත් සමහරු අරයගේ පුතා , දුව මෙහෙමයි කියලත් කියනවා.අනේ මන්ද අප්පා.අපේ අම්ම ළගටත් ඇවිත් ඇන්ටි කෙනෙක් ඇහුවා "ආ..කෝමද දුව ලෑස්තිද විභාගෙට කියලා".මෙන්න බොලේ අම්මා මම ඉන්න තැනම ඒ ඇන්ටිගේ මුණ බලාන කිව්වා..."මොන අපේ එක්කෙනා සෙල්ලමම විතරයි.විභාගයට කියල පොඩ්ඩක් වත් විශේෂ ලෑස්තියක් වුනේ නෑ."උදේම අතෑරියා පට්ටාපල්ල බින්නයක්‍.ඉතිං ඉස්කෝලේ කියල දෙන්නේ බොරු කියන්න එපා පව් සිද්ධ වෙනවා කියලානේ...ඉතිං මම කිව්වා..."ඇයි අම්මේ බොරු කියන්නේ මම හැමදාම උදේ 5.30ට නැගීටලා පාඩම් කලේ.ක්ලාස් ගියේ.ඔච්චර කරලත් මදිනම් තව කොහොම කරන්නද අප්පා..." ඒ වෙලාවේ අම්මගෙයි ඒ ඇන්ටිගෙයි මුණු ලස්සනට ඇඹුල් වෙලා දෙකක් වුණා කියල නම් මම දැක්කා.

ඔන්න ඉතිං ගොහින් විභාගේ ලියන්න ගියා කියමුකෝ....අහ් තව කොහෙද..යන්න ඉස්සෙල්ල අම්ම කියපු දේ...."මගේ දු හොදට ගිහින් පැහැදිලිව අකුරු ලස්සනට දන්නදේ හරියට සැලකිල්ලෙන් ලියන්න.ප්‍රශ්නයක් බැරිනම් එතන හිරවෙලා ඉන්න එපා වෙන ප්‍රශ්නයකට යන්න....බ්ලා...බ්ලා..." ඔක්කොම ටික කිව්වද මන්ද......ඔන්න ඉතිං ගිහින් අර ඇන්ටි කෙනෙක් දුන්න සුදු පාට ලස්සන කොලේ තිබ්බ ඒවට ලියලා ආවා කියමුකෝ උත්තරද මොනාද ඒවා....ලිව්වා ලිව්වා ම්ම්ම් හරිද මන්ද...මගේ අතත් රිදෙනවා.ඔන්න ඉතිං එළියට ආවා පංතියෙන්. හප්පා...තව පැය කීයක් හරි පංතිය ඇතුලෙම ඉන්න තිබුණනම් කියලා හිතුනේ මේ වෙලාවට තමයි.ආපු ගමන් ම ඇ‍හෙන්න ගත්තේ "කීයකට ලිව්වද? පැහැදිලිව ලිව්වද? ලේසිද? අමාරුද? ලකුණු කීයක් ඇතිද?" ඇයි අනේ මේ පැය ගාණක් අර පංතිය ඇතුලේ ඉදල ආපුවහම අඩු තරමේ සුදු දුට බඩගිනිද කියලා අහන්නකෝ...කොහොද...මට තිබ්බ චූ බරත් තදකර‍ගෙන දීපල්ලකෝ උත්තර‍.

මොනාවුනත් දැන්නම් ටිකක් හිතට නිදහසක් දැනෙනවා වගේ....අර මෙකක්ද ගලක් තියෙන්නේ බුද්ධාගම පාඩමේ...මට මතක නෑ...අන්න ඒක අහක් කලා වගේ..අම්මට කියල ඔන්න එන ගමන් අයිස් ක්‍රීම් එකකුත් ගත්තා කකා එන්න.ගෙදර ගිහින් කොච්චර වැඩ තියෙනවද කරන්න.කාටුන් බලන්න...සරුංගල් අරින්න...එහා ගෙදර චතුනි අක්කයි ඒ මල්ලිලා ටිකයි එක්ක සෙල්ලම් ගෙයක් දාන්න...දෙවැටේ ඇලේ නාන්න....දවල් වෙනකන් නිදාගන්න....අර අළුතින් ආපු භූත චිත්තරපටිය බලන්න යන්න....අනේ මන්ද වෙලාව මදිවෙයිද දන්නෑ...

මට නම් මේ කෙහෙල්මල් විභාගේ විකාරයක් වගේ.කිසිකමකට නෑ.අම්මා එක්ක පුදුම තරහක් තියෙන්නේ.ඒත් අම්මලට ශිෂ්‍යත්වේ කියලා නම ඇහුනත් ඇති,කුලප්පු වෙන්න.අම්මලනම් ඔය නමටත් වදියි.මට එපා කරපු දෙයක් වෙනුවෙන් මගේ අම්මා මහන්සිවෙන තරම්.අනේ මන්ද අප්පා.එක වෙලාවකට හිතෙනවා මගේ අම්මා වුනත් මට ආදරේ නැතිව ඇති කියලා.නැත්නම් මම 3 වසරට ඇතුළත් වුන දවසේ ඉදන් මේ කෙහෙල් මලට සුදානම් වෙන්න කියලා පංතිගානේ ඇදන් යයියෑ.උදේ 5.30ට විතර නැගිටිනවා...ඉස්කෝලේ යනවා.ආයේ ගෙදර ඇවිත් ඒ ගමන්ම පංති යනවා.මගේ කකුල් දෙකත් ගෙවිලද කොහොද ඇවිදලම.එහෙම ඇවිදලා කොට වෙච්ච පාර දැන් මට පංතියේ යාලුවෝ කියන්නේ "කෙටී" කියලා‍.මේවා අම්මලට තේරෙන්නේ නෑ නේ.හවස් වෙලා ගෙදර ආපුවෙලාවේ ඉදන් අර තියෙන ගෙදර වැඩයි තව සතර පොත් ටිකයි කරන්න එපායෑ.නැත්නම් අම්මගේ බෙලි කටු මල්ලේ සද්දේ තමා අහන්න වෙන්නේ.....වැඩිහිටියෝ නම් පුදුම ජාතියක් තමා.එයාලා හැමදාම කරන්නේ අපිට උපදෙස් දෙන එක.එයාලා කවද්ද අපි කියන දෙයක් ඇහුවේ.ඇත්තටම නැද්ද දන්නෑ ලමයි, දෙමව්පියන්ව පාලනය කරන රටක්.ෂා එහෙම තිබුණනම් මමත් බලාගන්නවා වැඩේ....මොකටද මෙච්චර මහන්සිවෙන්නේ කියලා අහපුවහම අම්මා කියන්නේ හොද ඉස්කෝලෙකට දාගන්න කියලා.අනේ මන්ද ඇයි දැන් ඉන්න ඉස්කෝලේ.ඒක ඉස්කෝලයක් නෙවේ‍ද?අනිත් මගේ යාළුවෝ ඔක්කොම ඉන්නේ දැන් ඉස්කෝලේ....එතකොට එයාලා‍......?අනේ මන්ද මටත් දැන් මේ පිස්සු වැඩිහිටියොත් එක්ක ඉදලා පිස්සු වගේ....

මේ කෙහෙල්මල ලියලා ගෙදර ආපුවහම මේසේ උඩ තිබ්බ පොත් ටික දැක්කාම මට හිතුනේ....අනේ හප්පේ පොත් ටිකට ගිය සල්ලි....මේ පොඩි කොල කෑල්ලක තිබ්බ ප්‍රශ්න ටිකක් කරන්න මෙච්චර පොත් ගොඩක් කලාද? ඒත් ඉතිං මට නම් මතක නෑ, මේ පොත් වල තිබ්බ ඒවා අර කොල කෑල්ලේ තිබ්බා කියලා...අනේ මන්ද අපේ ගෙදර අයටත් පිස්සුනේ....අයිස් ක්‍රීම් කෑවනම් කීයක්ද, බොම්බයි මොටයි, කඩල වගේ කොච්චර දේවල් කන්න පුළුවන්ද මේ පොත් වලට ගිය සල්ලි වලින්.ඕක අපේ අම්මට නොතේරුණ හැටි බලන්නකෝ.එක අතකින් වැඩිහිටියෝ අපිට වඩා හරිම මෝඩයි කියලයි මට හිතෙන්නේ....



හයියෙන් කෑ ගහල සිංදුවක් කියන්න...සරුංගල් කාලෙට ලොකු සරුංගලයක් හදලා වෙලට ගිහින් උඩ යවන්න....දොලේ පැනලා නාන්න....මලක් දිහා බලලා ඒ මලේ ලස්සන දකින්න....රෑට හඳ දිහා තරු දිහා ඇති වෙනක්න් බලන්ඉන්න....යාළුවෝ එක්ක එකතුවෙලා හතිවැටෙනකන් සෙල්ලම් කරන්න...වෙල දිගේ තරඟෙට දුවන්න....හවසට යන කාටුන් බලන්න....චිත්‍ර අඳින්න...කොච්චරක් කියලා වැදගත් දෙවල් තියේද ඔය පාඩම් කරනවට වඩා කරන්න.අනේ මන්දා....ඕක අපේ අම්මලට නොතේරෙන හැටි....එයාල ලොකුයි කියලා දුවන්න පනින්න බෑ කියලා අපි මක්කොරන්නද....ඒකේ පලියත් අපෙන් තමයි ගන්න හදන්නේ....මගේ පොඩි කාලේ එහෙම්ම අපරාදේ....තාත්තාත් අම්මගේ පැත්තේ‍‍‍...මම කියන දේට මුලදී හා කියනවා...මෙන්න ඒකටම අම්ම ඉන්නතැන බෑ කියනවා...හරි පුදුමයි...එයාලමයි කියන්නේ අපිට බොරු කියන්න හොදනෑ කියලා.ඒත් එයාලමයි කරන්නේ....ලොකු අය ඔහොම්මයි....

අද කලින් නිදා ගන්න ඕනි....හෙට උදේම මගේ වැඩ පටන්ගන්න තියෙනවනේ....කීයක් කියලද...කෝකෙන්ද පටන් ගන්නේ....හිතාගන්න බෑ අප්පා....මෙනා වුනත් දැන්නම් අවුරුද්දක් විතර මුකුත් නොකර ඉන්න ඕනි පාඩම් වැඩ.දැන් කොරේ, තවත් මොනාද....ඒත් අද හවස අම්මා තාත්තට කියනවා ඇහුනා "දැන් එක යුද්ධයක් ඉවරයි දැන් ඉතිං...." මෙකක්ද මන්ද එකක් කිව්වා මතක නෑ හරියට.....ලොකු වචනයක්....අපෝ ඒ කියන්නේ ආයෙත් උදේ 5.30ට නැගිටින්න ඕනිද...උදේ ඉදන් හවස් වෙනකන් ඉස්කෝලෙයි පංති වලටයි බඩගාන්න ඕනිද....ඒ කියන්නේ ආයෙත් සෙල්ලම් කරන්න....දොළේ පැනලා නාන්න....සරුංගල් අරින්න....කාටුන් බලන්න....වගේ මගේ වැදගත් වැඩ කරන්න බැරි වෙනවද......

අනේ මගේ ළමා කාලය..........